Geçtiğimiz hafta dostum /hısım Polat Bey'in çiftliğine düşmüştü yolumuz Ümit Güven ağabeyim ve arkadaşım /kardeşimiz eşi Yusuf ile... Su öyle güzel akıyordu ki dayanamayıp ağzımızı dayayıp avucumuzla su içtik kana kana... Bir insan susayınca ne kadar içebiliyorsa o kadar tabi...
O esnada Diyojen'in bu cümlesi geliverdi aklıma;
' - Diyojen çeşmede avucuyla su içen bir çocuk görünce 'Bu çocuk bana fazladan eşyam olduğunu öğretti' diye haykırıp su çanağını kırmış...'
Bu minvalde;
İnsanoğlu başkalarına karşı üstünlük taslamaya ve dahi övünmeye sevk eden her mal, mülk, makam, mevkii, şan, şöhret, sahibi için bir afet olduğunu unutmamalı...
Dünya ve dünya malını sevmenin, insanı cimriliğe sürüklediğini hatırlamalı...
Görüyoruz ki farz olan zekatını vermeye imtina eden 'Malım tükenir, fakir olurum' korkusu ve dahi endişesi ile hayatını zehir etmeye adamış! canlar var şu fani dünyada...
Görüyoruz ki günümüz insanını müthiş bir makam, mevkii, şan, şöhret, para, pul hırsı bürümüş...
Dehşet derecede, korkunç bir doyumsuzluk duygusu kaplamış bazılarımızı...
Ve yine görüyoruz ki hep çokluk derdi, hep büyüme endişesi sarmış her yanı...
Küçülme korkusuyla, aç/açıkta kalma korkusuyla yaşıyor /adına yaşamak denirse insanoğlu...
Allah cc aşkına bakın etrafınıza;
Pek çoğumuz ve dahi etrafımızdaki pek çok insanın normal şartlarda yedi düvele /sülalesine yetecek kadar malı, mülkü var...
